Alex stond op het
podium in de schoolaula. De bruine vloerbedekking en de vele kinderen op de
voorgrond vielen het meeste op. Alle klassen van deze basisschool hadden
vernomen op vrijdagochtend voor Pasen naar de directeur te luisteren. Afgelopen
maandag had hij op het centrale bord naast zijn kantoor de mededeling
neergehangen. Geen enkel kind wist echt wat Alex nou precies had te vertellen,
of misschien straffen uit wilde delen.
Uit een ooghoek zag
hij de klassen assistent Corine al klaar staan met veel cup cakejes op twee
dienbladen. Straks zou de huisvrouw het podium opstrompelen en nietsvermoedend
de cakejes uit willen delen. Ongeveer tien kinderen zouden daarna op zijn teken
in een rij gaan staan, mits ze wisten wat de naam en beroep van de huisvrouw
was. Het mocht echter niet uitlopen op een quiz, na tien minuten was elk kind
moe van ja/nee spelletje.
De Paasboodschap
moest zo overgebracht worden dat Jezus opstanding geloofd werd en de cupcakjes
vooral niet werden opgegeten. En snoepjes wilde ieder kind wel proeven, dus de
grap dat de taart was mislukt geloofde bijna ieder kind. Corine had hij uitgekozen
omdat ze pas twee jaar werkte op deze basisschool. Niet ieder kind kende haar
lange benen en kortgeknipte haardos.
De afsluitende
boodschap dat hij een vrouw had ontmoet die met bomen kon praten, zouden de
kinderen vast niet geloven. Alleen kabouters hadden die macht! Evenmin zou het
huilen van de vrouw, om het sterven van Jezus aan het kruis, geloofwaardig
overkomen. Maar dat was juist iets wat pappa en mamma over konden vertellen in
het aankomend paasweekend.
Over vijf minuten
zou het ingestudeerde scenario beginnen. Voor even zou hij een nog niet eerder
opgevoerde act spelen. Een schooldirecteur moest eenmaal in zijn functie
duidelijk maken wat Pasen betekende voor een kind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten