Fundamentalisme

Opgroeien in een strenggereformeerd milieu heeft het leven van Jan bepaald. De kerk bepaald wat wel en niet mag, de dominee op de kansel preekt de waarheid.

De verhalen over Jezus werden er vroeger gewoon ingestampt. Iedere avond voor het slapen gaan door vader werd er steevast voorgelezen uit de Bijbel.

Na zijn studie theologie had hij gekozen voor een baan als dominee en niet als advocaat. Om mensen te verdedigen in de rechtbank lag hem niet, alleen de Bijbel gaf de vruchtbaarheid van de mens zijn bestaan.

De laatste zondag had de dominee in de kerk de term 'fundamentalisme' gebruikt, een extreem godsdienstige manier om volgens de Bijbel te leven. Dat wilde er bij hem niet in! In een strengchristelijk milieu opgroeien bood voldoende perspectief. Een beetje vrijheid in het geloven moest in ere worden gehouden.

Op vakantie even geen Bijbel lezen of kerken bezichtigen was zijn verlossing van de godsdienstbeperkingen. Zijn ouders hadden die trouw aan het geschreven woord nog wel,  echter de veranderde tijd was doorgedrongen. Een kerk was op zondagochtend het Huis van God en moest de verplichte rustdag zijn.

De  werkweek in zijn kantoortje naast de kerk werd met Bijbelteksten en regelmatige bidmomenten onderbroken, meer hoefde van hem niet. De moderne tijd met tv, radio en internet is een vorm van ontspanning in zijn drukke bestaan. Je mocht best weten wat er zich in de wereld afspeelde, zonder dat de Bijbel het verbood. Op dit soort momenten had niemand de macht over het geschreven woord.

Gevaar op de spoorwegovergang

Kalle stapte tijdens het ochtendgloren met zijn schaapskudde het veld in. Hij nam een andere looproute dan hij normaal op zaterdag deed voor de volgzame en waggelende beesten. Hij verruilde het lange wandelpad voor de uitgestrekte heidevlaktes met op het laagste punt de spoorlijn die er doorheen sneed. Driemaal per dag kwamen de rammelde de wagons voorbij en met een beetje geluk kon hij daarvan zo dadelijk een glimp van zien in deze weidse omgeving.

Opgegroeid in een dorpje nabij Stavanger was overleven een must. Elke dag maakte hij met de schaapskudde een wandeling en zorgde voor voldoende eten. Zonder vrouw of kinderen was het goed toeven in dit dorre landschap.

 
De opkomende zon en lage heidevlaktes gaven het struinen een waar genot. In dit jaargetijde kwam de zon wel vaker op met een donkerblauwe wolk dat tijdelijk verduisterend werkte. Echter, een detail paste deze ochtend niet in het terugkerende natuurbeeld.
 
In de immense vlakte rende een wild dier op vier poten in de verte de grote heuvelstrook op. Rende hij voor gevaar? Dit beest had een omvang van een bizon en leek erg verdwaald. Alleen zoemende vliegen en parasieten konden je gegraas naar gras verstoren. Sinds hij zich hier twaalf jaar had gevestigd met zijn plaggenhut was hij goed geworden in overleven, echter dit dier had dat duidelijk niet.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Olga was bedreven in gevaarlijke stunts. Haar opleiding tot Marinier was haar niet bevallen, de switch naar stuntvrouw trok haar meer aan. Om vijfmaal op dag op een rijdende trein te springen was waaghalzerij, om daarna een biertje te nemen lukte haar wel. Om het stunten niet te verleren deed ze in haar vakanties vaak aan schansspringen in het zwembad in Malmo.
 
Na zes jaar wilde ze een nieuwe vorm van waaghalzerij ontdekken. En dus had ze haar goede vriend gevraagd of hij een helikopter kon regelen van waaruit ze haar duikvlucht naar het aardoppervlak kon starten. Haar gespierde lichaam vond de instructeur genoeg om wat oefeningen in het springcentrum alleen te laten uitvoeren. In zes uur had ze  geleerd om de enorme parachute met haar armen open te laten glijden. Ook mocht ze zelf haar landing uitkiezen, iets wat in steden verboden was omdat een zachte landing niet te garanderen viel. Maar in stille natuurgebieden lag dat anders.
 
Na bestudering van de enorme heidevlakte was het een eitje, echter het weertype en tijdstip van springen waren nog belangrijker. Om het net voor zonsondergang te springen was verboden. Net voor zonsopgang was het spannend, het zonlicht scheen dan minder fel door de wolken.  Het was momenteel juni en naar verluid om de geoefende stunt uit te voeren. Echter, de duikvlucht had echter iets wat haar niet aanstond.

Het landingsgebied was wel doorgegeven alleen de voorspelde zonsopkomst van de weerdienst was niet waar te nemen vanuit de helikopter. Er waren net te veel donkere plukjes en tijdens de sprong vond ze moeite om zich ergens op te oriënteren waar ze wilde landen. Het sprankje hoop kwamen na de witte wolkjes met uitzicht op alles wat er paars en bruin uitzag. Het grote beest met vier poten dat zich meniscus voortbewoog , zou ze straks doorgeven aan de helikopter. Eindelijk een herkenningspunt!

De viervoeter met gewei zou haar niet durven opeten, die zouden geen mensenvlees lusten. De landing kwam wel op onbekend gebied, de sprongen maakte haar niet meer bang. Het verdwaalde hert zou door de hoge temperatuur  niet meer grote afstanden af leggen in deze woestijn. Toen ze veilig in het hete zand was geland was het dier nergens meer te bekennen. Alleen wat vliegen hielden haar gezelschap. Ze kon nu haar positie doorgeven aan de helikopter.
 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Agent Gustaf had zijn nachtdienst er over vijf minuten opzitten en zou daarna doorgaan naar zijn bed  voor wat rust. De volle kop koffie dronk hij snel leeg en schakelde de aanstaande tv uit.  Na deze handelingen ging plots het piepertje over. Hij handelde zoals iedere agent zou doen. De melding moest aangenomen worden, ondanks de slaap.

Er is een vreemd dier gemeld bij de spoorwegovergang van de lijn van Gotland naar Stravanger. Het beest is niet aangereden, maar moet wel van het spoor af. Kun jij dit afhandelen?

Gustaf baalde dat hij kilometers moest afleggen met zijn politieauto. In deze contreien waren de wegen heel erg saai. Direct na de routinecontrole zou hij direct naar huis rijden en niet eerst terug naar het politieagentschap. Als het mee zat was hij tussen 11.00 uur en 12.00 uur thuis én helemaal kapot. 

In de politieauto nam hij een grote slok water uit de veldfles. De rit naar de genoemde spoorwegovergang duurde twee uur. Dit vak voerde hij al vijf jaar uit zonder dat zijn baas ooit een keer gemopperd had. Niet verkeerd. Tijdens het rijden klonk klassieke muziek uit de cd-speler. Na een uur eindeloos vooruit staren was de opkomende zon waar te nemen. Straks zou de asfaltweg bij een kleine hut eindigen. Er waren voedselvoorraden en wc´tje aanwezig zodat er een tijdje te overleven viel. Het wandelpad aan de andere kant van de hut liep eindeloos verder de woestijnvlaktes in. Hij was een bekende in deze streek en wist dat het minstens een uur wandelen zou worden naar de volgende hut. Niet echt een optie om snel bij de spoorwegovergang de toestand te bekijken. De hut had een radiozender waarmee je je positiebepaling kon doorgegeven aan de helikopter. Hij zou dit protocol uitvoeren om vervolgens al vliegend in de helikopter bij het beest te komen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------De psychische Helmer struinde al jaren in zijn vakantie door in de wildste natuurgebieden. Hij kwam in deze onmenselijke lege woestijnvlaktes voor de rust, gewoon doelloos het wandelpad verkennen. Hij wist dat na een dag doorstappen pas een nederzetting bereikt kon worden. Uitgestapt bij de laatste bushalte van de lijnbus was tevens het uiterste puntje van waar menselijkheid waarneembaar was. De wegwijzer gaf 20 km naar de nederzetting aan. Hij hield niet van snel doorstappen. Na vijf kilometer bij de eerste opvallende heideheuvel pauzeerde hij even. Hij wilde in de eerstvolgende plaats niet direct terugrijden met een automobilist naar de grote stad.

 
Hij had een wel heel volslagen vreemd plan, waarvoor je in de stad meteen een boete riskeerde. Gedurende de verdere wandeling kwam er het geluid waarvoor ieder levend dier hier snel de benen nam. De vele rookpluimen gaven aan dat er dankzij het leggen van een spoorlijn de trein een snellere weg doorkruiste door deze wildernis. Vanuit Stockholm naar de Noord-Zweedse steden moesten genoeg goederen verplaatst worden. De waarschuwing dat een vreemd dier de trein had laten stoppen zou ieder normaal mens geloofd hebben. De politie zou er later achter komen dat geen enkel dier de spoorlijn had gekruist en dus loos alarm. Niemand zou Helmer verdenken aangezien hij onbekende was en de woestijn de juiste plek vond voor een verkeerde melding. Het alarmnummer draaien op zijn mobiele telefoon was datgene wat uitgevoerd moest worden om een nepmelding door te geven. Het nummer van de Zweedse alarmcentrale was ingetoetst en bevestigd met het groene telefoonhoorntje. De vlotte stem klonk door de luidspreker.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Helmer had de afstand tot de nederzetting verkeerd geschat. Althans, voor de proviand. Zijn laatste waterfles en stukje brood waren op toen hij bij het eerste hutje kwam. Wel 5 uur had hij geen enkel mens gezien die de zoektocht naar een groot dier had ondernomen. Vermoeid ging hij op de traptrede zitten en bekeek  de afgelegde kilometers van het wandelpad. Onmiddellijk terugkeren naar de grote stad stond hem tegen. Niemand mocht weten van zijn onverwachte telefoontje naar het alarmnummer. De laatste 5 kilometer had hij enorm geklommen tot deze nederzetting. Zijn sandalen waren erg warm geworden aan de voeten. Hij zag de luchtspiegeling van het wandelpad in de verte verdwijnen. De spoorlijn beschouwde hij op dit moment als een obstakel dat de onwerkelijkheid naar zijn eigen bestaan verbleekte.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Agent Gustaf zag de eerste lampjes van de huisjes tegen zonsondergang. De politiehelikopter had hem op ongeveer 2 kilometer eerder gedropt naast de grote rots met ingehakt gat. De psychische man mocht geen vluchtpoging bedenken, de verrassingsaanval van de politieman diende dat te voorkomen. In deze piepkleine nederzetting wilde hij de man overmeesteren voordat deze zijn eventuele pistool had getrokken. In de enige straat die door het dorpje liep zou het uitlopen op een wildwestern scene. Hij volgde nu de eerste methode om uit te vinden waar de psychoot zich werkelijk bevond. Al was dat vermoeden misschien niet juist. Een stel zieke hersens, betekende nog niet dat hij per se een pistool bij zich had.
 
In de verhoogde straat kon je goed gluren tussen de huisjes over het woestijngebied. Een schrikreactie van een agent met geladen pistool was geen toeval waard. Het derde huisje aan linkerzijde had overkapping boven het loopgedeelte op één hoog. Een gewapende soldaat zou hen nu kunnen verrassen met een tegenaanval. De psychopaat in geen geval. Hij had nog net dat beetje hersens om zich te verschuilen in een kelder of volgestouwde zolder. Gustaf moest dit ene spoor in deze straat zien te vinden. Het laatste huisje van de straat lag verscholen zich voor een enorm struikgewas dat de grens vormde tussen straat en afgrond. Het voorraam was klein en de voordeur had geen bel om de bewoner te waarschuwen. Zijn eerste zoekpoging kon nu niet meer mislukken. Net voordat hij het slot wilde forceren klonk er een zacht gezoem. Hij had de bel niet ingedrukt en wist niet of de bewoner zich in het woongedeelte bevond.

„We hebben hem vanuit de lucht opgespoord. Je kunt beter terugkomen naar waar je bent uitgedropt!” sprak de stem uit de portofoon. Agent Gustaf werd door woede en teleurstelling overmand.  Voor een zinloze melding en goederentrein riskeer je je leven toch niet?”

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------  

Dwalen voor Haltern am See  

 

Jakob wilde het Hohe Mark verkennen voordat Haltern am See zich aandiende. Dit natuurpark doorkruiste hij voor de derde keer op weg naar de stadscamping aan het grote meer. De zon ging in augustus voor negen uur onder en de overnachting in de stacaravan was gereserveerd. Voor sluitingstijd arriveren voorkwam een gesloten slagboom. De Sint Annakapel met vogelsnest zouden eerst nog langskomen, zijn fietskaart gaf het aan met een zwart stipje. Toch kon je goed verdwalen in een mysterieus bos vol fiets- en ruiterpaadjes. Als trekkende reiziger in een land waar mensen Duits spreken gaf het en waar vakantiegevoel.

 

Straks zou de campingeigenaar hem een kopje koffie aanbieden, dat deed hij al twee jaar voor Jakob.

Het asfaltpaadje waar hij overreed had al een half uur weinig fietsers en voetgangers opgeleverd, alleen twee ruiters die de viervoeter over de mulle zandpaden uitlieten. De buitenbak naast het grote woonhuis was alleen om korte stukjes te galoperen.

 

Als hij moest kiezen tussen GPS of fietskaart was de keuze gauw gemaakt. Een kaart was lekker ouderwets en je kon wel een andere route kiezen. Afstanden tussen plaatsen waren niet altijd te zien, dat fascineerde hem enorm. Onontdekte paadjes waren op de Hohe Mark meer gewoonte dan uitzondering. Over anderhalfuur begon de avondschemering en onweerwas er gelukkig niet geweest.

Het Duitse verkeersbord kondigde het gevaar van een spoorlijn aan over 300 meter. De blokkerende zou geen tijdsbesparing opleveren. Een paardenpaadje inslaan zou de wielen inzakken in het mulle zand en hem niet verder helpen. Ach, het duurde misschien een kwartier bij gesloten spoorbomen.

 

Aan de overzijde van spoorlijn lag Haltern am See met het Römersmuseum en de kerktoren. De politie legde spijkerstrips en roadblocks op, ditmaal waren de gesloten spoorbomen een blokkade. Een langsrennende eekhoorn wist onder de spoorboom te geraken, niet wetend dat een rijdende trein zijn weg zou belemmeren. Voor Jakob had de vertraging vrijheid, aangezien om elf uur 's avonds aankomen hem niet uitmaakte. Hoewel, in feite was de nacht dan al begonnen. De waarschuwing van een geloei dat zelfs stadsbewoners wakker schudde kwam keihard binnen in Jakob's oren. De eekhoorn en camping waren vergeten en binnen twee minuten was de hindernis opgeheven!  

Bidden voor een parkeerplek

Sjaak had normaliter een drukke agenda, deze ene zaterdag was echter een uitzondering.
In de gloednieuwe Audi van de zaak reed via de slagboom het volle parkeerterrein op naast het Billitongebouw.

Het immense parkeerterrein stond helemaal vol met auto's, geen parkeerplek voor zijn Audi.  
Na het tweede rondje legde hij zijn handen op het stuur en bad tot God: geeft u mij een lege parkeerplek?
Na twee minuten riep hij de verbazingwekkende woorden uit: het hoeft niet meer, ik heb er al een gevonden!

De yoga zaterdag

De grote villa van Gerard was aankomende zaterdag  afgehuurd voor een speciale lesdag. Het bonte gezelschap, bestaande uit vrienden uit de kerk en familieleden van zijn overleden vrouw, zouden ontvangen worden in de enorme ontvangsthal. De voormalige balzaal had Gerard omgebouwd tot relaxruimte. Het dure tapijt en statige schilderijen aan de muur waren weggehaald. Ook het paarse behang had hij eigenhandig weggeschraapt met een plamuurmes. Hij had zoveel mogelijk witte kleuren gebruikt in de nieuwe relaxruimte, wat het gevoel van rust en ontspanning moet benadrukken. De lichtroze ligmatjes en kapstokjes waar je je kledingstukken kon ophangen paste prima in het geheel. In de stakastjes lagen de shirts en korte broekjes voor een vrije beweging tijdens de stilteoefeningen.

Als laatste tegemoetkoming was de geluidsinstallatie voorzien van een cd-speler met New Age melodieën. Met zijn christelijke achtergrond wist Gerard dat een middagje yogaoefening hetzelfde inhield als de ongedwongenheid om met God om te gaan. Het was daarbij een wijze les dat de Bijbel meer betekende dan louter het alleen te lezen. Ondanks dat Gerard geen vrouw meer had en zijn kinderen al vijf jaar niet meer  thuis zag komen, moest de eenzaamheid  verbroken worden. Zaterdag zou ieder gast zich onderdompelen in een combinatie van zingeving en christelijk waarden. Aan het einde van het programma zou iedere gast zijn lasten van zich afgeschud hebben.

Shabnan en Hagar

Ze kwam uit Iran en was naar Nederland gevlucht om een nieuw bestaan op te bouwen. Shabnan had zich in opgewerkt tot vertaler voor een groep Iraniërs in de kerk. Daarnaast had de ex-moslima bewust gekozen voor het Christendom, ze bezocht een huiskring en had in het verleden Bijbelstudie gevolgd. Shabnan had twee kinderen gebaard. Ongeveer twee jaar geleden nam God een belangrijkere plaats in dan Allah waarmee ze was opgegroeid. Een vrouw voor wie ze veel bewondering had in de Bijbel was slavin Hagar.

Hagar was gevlucht haar geboorteland en werd voor allochtoon aangezien in het koninkrijk van koning Abimelech. In Hagar's tijd was geen kind krijgen een schande. Het lot dat ze als slavin moest werken in de grote villa van Abraham en Sara was haar toebedeeld. Toch moest Hagar gedwongen vertrekken toen Sara op honderd jarige leeftijd nog een kindje op de wereld bracht.

 
In de woestijn, buiten de stad, had ze al eerder de engel ontmoet die haar had toegesproken en had teruggestuurd naar de stad. Toentertijd was ze er dankbaar voor geweest, nu verlangende ze ernaar dat diezelfde engel haar een verlossende boodschap gaf voor dat ze was ontslagen uit de grote villa. Ze verlangende naar een nieuwe identiteit dat haar leven positief zou veranderen. Voor Shannen was dat laatste wel goed uitgepakt, ze had een baan als verpleegkundige in de thuiszorg. Van ontslagen worden was nog geen sprake. Toch was de vergelijking met Hangar die trouw voor Sara had gewerkt voor haar iets om jaloers op te zijn.
 
Na dit verhaal gesproken te hebben  was ze opgelucht dat iedereen in de kerk wist wat haar al een tijd bezig hield.

Vooruitblik op Pinksteren

Henk wist niet exact wat hij komende zondagmorgen zou spreken tijdens de kerkdienst. Als spreker had hij de afgelopen 25 jaar velen kerken bezocht en veel meningen aangehoord. Daardoor wist hij wat de Pinkster- en Evangelische gemeentes het onderwerp STILTE nauwelijks kende.
Vooral de katholieken kom hij waarderen in de manier waarop de hosties en wijn werden opgediend en zo het avondmaal werd herdacht. En al die Bijbelse taferelen in hun kerken, waren voor hem de laatste jaren niet interessant meer. 
Met het Pinksterfeest wisten allen kerkgemeentes dat God de Geest is en Jezus de eeuwige vader heeft. Henk vond Jezus zelfs een advocaat die voor God de rechter verantwoording moest afleggen. Jezus verdedigde niet zichtbaar de mensen, hij attendeerde en onderwees ze over het koninkrijk van God.
Terugkomend op zijn spreektijd in de Oase kerk zou iedere kerkganger duidelijk moeten weten dat alleen zingen en allerlei visies erop nahouden niet het belangrijkste was. De 2 minuten stilte in de kerkzaal kon voor verandering zorgen dat hij allen op het hart wilde drukken. En het liefst ook de erop volgende werkweek mochten er op de gekste tijden stiltes ingelast worden. Stiekem genoot hij al van de spreektijd waarin de Pinkstergangers moest worden omgevormd.

Een balans vinden

De Heilige Geest is voor Alex een innerlijke leraar, die Alex nog voor de zondagsdienst in een andere sfeer gebracht. De innerlijke leraar wees hem op een nieuwe uitdaging . De gaven worden je van binnenuit gegeven, ongeacht geld of handicap, en de vruchten mag je daarna plukken. Hij had een balans gevonden dat een bevredigende werking op hem had. Enerzijds om vervelende voorvallen uit het verleden te vergeten, anderzijds de bezonnenheid om je toekomst niet negatief te bekijken. Alex had door eigen gebed de juiste opdracht van God ontvangen: op je eigen ingeving(en) afgaan.

Noach en God

Als christen herinnerde Joost de drie woorden om God aan te roepen; U bent er! In het Jodendom staat Jezus altijd zo mooi centraal, meer dan alleen de vader of zoon van God genoemd te worden.     

De Heer koos Noach uit als een bijzonder mens. Hij maakten Noach heilig en adviseerde hem een grote ark te bouwen om het onstuimige oceaanwater te overleven. Als dank dat Noach goed voor de dieren zorgde mochten ze mee in de gebouwde ark. De emotie van God, hij had medelijden met Noach, ging verder dan alleen al het land overspoelen met oneindig veel water.

Vluchten uit noodzaak

Vreemd genoeg is voor Jonathan, een inwoner van de VS en in de dertig jaar, de gewoonste zaak van de wereld om ieder jaar te vluchten uit de Amerikaanse badplaats. Wat natuurlijk ook geldt voor de andere vluchters die trouw blijven aan hun onderkomen. De uitbater van het dorpscafé vlucht voor de orkaancyclus die alles meeneemt wat op straat ligt.

Het veel bezochte dorpscafé in een zijstraat van de wandelboulevard ligt er voor twee maanden verlaten bij. Het helpt voor Jonathan dat er een vast adresje in de noordelijke staat zijn toevluchtplaats is om in zonder gevaar door te brengen. Trouwe klanten en een nieuwe lichting badgasten maken dat Jonathan besluit toch zijn dorpscafé in de badplaats open te houden.

En meestal zijn alleen afgewaaide dakpannen van het oude pand aan het einde van de zijstraat terechtgekomen, dat geluk overkomt hem al jaren. Jonathan blijft een trotse overlever die het besluit om elders in een veiligere staat een café te open nog niet heeft genomen.

De innerlijke rust

Bart had erg behoefte aan innerlijke rust. Om vijf dagen per week van 's morgens tot 's avonds op kantoor te werken en na negen uur weer thuis te komen was teveel gevraagd. Als kerkspreker en leider van het gebedsteam van de kerkgemeente waren alleen de zaterdagen worden gebruikt voor ontspanning en rust. Met vrouw Karin had hij al meermaals gesproken over wat ze in het christendom geestelijke strijd noemen. Normaal zou iemand die rust zoekt het in uitslapen zoeken of een weekend in het klooster doorbrengen. Voor

Bart was dit niet meer voldoende de ware rust te ervaren. Al vijf jaar predikte hij in de kerkgemeente de rustkamer en de verhalen van radeloze kerkgangers die alleen in gebed geloofde hield hem niet meer wakker. Hij moest het hebben van Bijbelteksten die hoop en moed gaven om het computerwerk te combineren met het voorgaan in zondagse diensten. Je kunt het beste eerst zaaien en daarna oogsten, had hij gelezen in de Bijbel.

Om vruchtbaar te worden moest er in de tijd van Jezus geleefd worden met de man als hoofd en de vrouw die zich aan hem onderwerpt. Duidelijkheid over belangrijke beslissingen waren echt nodig in het hoofd van Bart. De wapenuitrusting die God hem geeft is van groot belang. De grootste aanval komt namelijk niet van de tegenstander, juist uit zijn eigen hart. Om te weten wanneer de strijd gedaan is, daarvoor moet je niet aan Bart vragen. Het verbond van vrede komt met geduld en bereidheid tot overgave.

Het 15-jarig huwelijk

Herman had zijn jeugd doorgebracht in de grote stad. Het plattelandsjongetje dat op een tractor over de akkers rijdt en koeien speent in vaders stal was niets voor hem. In een doodlopend straatje van een Amsterdamse buitenwijk rolde hij hoepels en trapte veel voetballen in een nepdoeltje. Later, op de middelbare school, werd het een stiekeme verliefdheid op Sara die slechts twee maanden duurde. Om als vrijgezel te leven was toch ook wel heel prettig.

Hij wist op 18-jarige leeftijd nog te weinig van de wereld en besloot Wetenschappen te studeren. Toch bracht het lot van een oude verliefdheid een relatie tot stand. Na het afstuderen als theoloog solliciteerde hij op de baan van dominee in de Amsterdamse Westerkerk.
 
De ontmoeting met hetzelfde meisje op het schoolplein liep uit in een volwassen relatie en zelfs een huwelijk was mogelijk. Sara had Seksuologie gestudeerd en droomde van een eigen praktijk. Het had lang geduurd om daadwerkelijk te trouwen, mede doordat ze niet uitkwamen over het Mysterie van het huwelijk. Beiden kenden het fenomeen geen tv kijken en vroeg naar bed gaan op zondag, dat nog steeds aangehouden werd.

Je niet laten misleiden door wat reclames en de media voorschreven was heel belangrijk. Het geloven in een toekomstig koninkrijk en God aanbidden mocht het huwelijk niet kapotmaken, eeuwige trouw moest het worden.

Ze wisten dat in deze maatschappij je veel over moest hebben om iets te bereiken, een diepgaand huwelijk stond daar haaks tegenover. Woorden uitgesproken op de trouwdag zouden veel impact hebben, mocht het huwelijk gaan wankelen.
 
Ondanks dat Herman het niet direct liet merken,kon niemand iets inbrengen aan het gezegend huwelijk van vijftien jaar. Het volhouden en geen misleidende wegen inslaan was voor Herman gelukt.  

De Ware Technicus

Freek kon terugkijken op een goed leven. Om een volwaardige technicus te worden was hem van jongsafaan meegegeven. Als zoon van een garagehouder had kennis genomen van het techniek vak. Vader Jan had het weer van zijn vader meegekregen en dus hielden ze het techniek vak levend.  
De fascinerende schaalmodelletjes van Mercedes en Opel wagentjes met open deurtjes en kofferbakjes lieten hem niet onberoerd. Later werden het legoautootjes die steentje voor steentje elk onderdeel van het voertuig prijs gaven.  

Het bezoek aan de Volkswagenfabriek in Emden was voor de 15jarige MAVO-scholier leeftijd gewoon levensecht hoe al de voertuigen straks rollend snelheid konden maken. Na het behalen van mavo-diploma lag het voor de hand verder te studeren op de technische hogeschool. Moeder Cora adviseerde hem niet alleen naar vader te luisteren, die al verlangde naar een opvolger voor het overnemen van de autogarage. En daarmee dus iemand uit de familie. Freek koos voor een studie op de Techniekcampus in Eindhoven en na twee jaar was hij een ware monteur met kennis van alle voertuigen.

Het werd uiteindelijk eigenaar van een eigen autosalon, bovendien kon hij vader opvolgen die te oud werd om fulltime het reparatiewerk te doen. Het bescheiden leventje dat hij met zijn huidige vrouw Cora op nahield was alles behalve werkgericht. Gelovige christenen waren ze zeker, daarom waren de zaterdagen alleen ochtendwerk in de autosalon en de zondagen verplicht aan kerkbezoek.  Vooral Johannes 15 vers 11 verwoordde duidelijk dat vreugde vinden voor Jezus, en dus voor ieder mens, belangrijker was op wat je iedere maand als inkomen ontving. Op aanraden van Cora had hij de Bijbeltekst op een tegeltje aan de wc-muur gehangen. Zo ging de grootgebrachte technicus het geloof niet uit de weg!

De paasboodschap

Alex stond op het podium in de schoolaula. De bruine vloerbedekking en de vele kinderen op de voorgrond vielen het meeste op. Alle klassen van deze basisschool hadden vernomen op vrijdagochtend voor Pasen naar de directeur te luisteren. Afgelopen maandag had hij op het centrale bord naast zijn kantoor de mededeling neergehangen. Geen enkel kind wist echt wat Alex nou precies had te vertellen, of misschien straffen uit wilde delen.

Uit een ooghoek zag hij de klassen assistent Corine al klaar staan met veel cup cakejes op twee dienbladen. Straks zou de huisvrouw het podium opstrompelen en nietsvermoedend de cakejes uit willen delen. Ongeveer tien kinderen zouden daarna op zijn teken in een rij gaan staan, mits ze wisten wat de naam en beroep van de huisvrouw was. Het mocht echter niet uitlopen op een quiz, na tien minuten was elk kind moe van ja/nee spelletje.
 
De Paasboodschap moest zo overgebracht worden dat Jezus opstanding geloofd werd en de cupcakjes vooral niet werden opgegeten. En snoepjes wilde ieder kind wel proeven, dus de grap dat de taart was mislukt geloofde bijna ieder kind. Corine had hij uitgekozen omdat ze pas twee jaar werkte op deze basisschool. Niet ieder kind kende haar lange benen en kortgeknipte haardos.
 
De afsluitende boodschap dat hij een vrouw had ontmoet die met bomen kon praten, zouden de kinderen vast niet geloven. Alleen kabouters hadden die macht! Evenmin zou het huilen van de vrouw, om het sterven van Jezus aan het kruis, geloofwaardig overkomen. Maar dat was juist iets wat pappa en mamma over konden vertellen in het aankomend paasweekend.
 
Over vijf minuten zou het ingestudeerde scenario beginnen. Voor even zou hij een nog niet eerder opgevoerde act spelen. Een schooldirecteur moest eenmaal in zijn functie duidelijk maken wat Pasen betekende voor een kind.

Gods stem

Ongeveer twee weken voor Pasen komt erbij Henk altijd een gevoel van overgave naar boven. Dat Jezus op paasavond het leven gaf en de volgende dag opstond bracht hem in andere sferen. Twee Bijbelse figuren zijn noemenswaardig om over te vertellen. Samuel en David hadden zonder onderwijs geleerd naar Gods stem te luisteren. Met hetzelfde durf en lef zou het mensen kunnen omvormen tot wereldbeïnvloeders en wereldverbeteraars. Samuel ging de mist in voor God en vervulde hiermee de belofte.

David had als krijgsman en muzikant ook Gods stem gehoord en voerde zijn opdracht uit. Om leeuwen en beren te verslaan lukte dankzij de reus die hem de betreffende steen gaf. De ultieme doodsslag kwam uiteindelijk niet van David, daarvoor was hij de geschikte persoon.

De herinnering aan wat Samuel en David hadden doorstaan zijn wijze lessen vlak voor het paasfeest. We moeten zoals David deed niet alleen naar Gods stem luisteren, het ook uitvoeren is de tweede stap. Als derde punt is nee-zeggen heel belangrijk. Om mee te gaan in alle gevraagde opdrachten was Davids plan niet. Terughoudendheid kan je zelfs uit de problemen of benarde situaties helpen.

Henk had sinds zijn jeugd, en later als dominee,  ervaren wat christenzijn inhoudt. Jezus leren kennen  hoort daarbij. In iedere samenleving of land geldt dat waarmee je omgaat je mee wordt besmet. Het christendom is een wereldse godsdienst en heeft dus een positieve besmetting, mocht je twijfelen Jezus te willen kennen. Met gehoorzaamheid en durf van Gods stem is Henk ervan overtuigd dat bruggen bouwen en nieuwe kerkgroepen starten nog steeds overeind blijft. De verspreiding begint in je eigen omgeving en groeit uit tot wat jij voor ogen hebt.

De vrijwillige kok

De hardwerkse Johan had in het verleden heel wat ondernomen. Als cafetaria-eigenaar en regelmatige kerkbezoeker was hij volop bezig. Toch had hij  10 jaar geleden besloten  de zaak te verkopen aan een jonge ondernemer om het wat rustiger aan te doen. Niet dat hij zich meer wilde inzetten voor de kerk, of van meer voetbalwedstrijden wilde genieten. De Eredivisie- en Champion League wedstrijden waren op tv alleen 's avonds te zien. Het aanschaffen van een extra tv-pakket betekende teveel kijkgenot  voor een doener.

Als vrijwilliger wilde hij zich inzetten om God te dienen, daarover was voor hem gebeden op de zondagse dienst. En dus werd hij vrijwillige kok voor het personeel van de voedselbank en afwasser bij de Alpha-avonden in de kerk. Zijn vroegere opleiding als kok en de horeca-ervaring sloten hierbij goed op aan. Tot een maand geleden hij het roer absoluut wilde omgooien. Een reclameblok tussen de voetbalwedstrijd door ging over een Luxemburgse camping die niet direct personeel zocht, eerder een oproep om een nachtje te slapen op het campingterrein. Op 4 uur rijden met de auto vanaf Arnhem had hij telefonisch een afspraak geregeld met de campingeigenaars.
 
Hij wilde per se voor grote groepen gasten vrijwillig koken, zo kon hij zijn extra tijd goed benutten. Hij had er niet voor gebeden in de kerk, toch leken de weekenden het meest geschikt voor het werk. Tijdens het gesprek met de eigenaars kon hij in de laatste week van maart driemaal per dag de campinggasten voorzien van eten. Het ritje naar het Luxemburgse dorpje en terug naar Arnhem werden vergoed en de sfeer op het campingterrein liet een positief gevoel op hem achter. Om in Jezus voetsporen te treden en de gasten te bedienen als ervaren horecaman was hem gegund.

Het Koninkrijk van God

Jezus werd geboren in een wereld waar er geen mededogen was onder de mensen. Toen Koning Herodus stierf wilde Jezus landen verkennen en mensen toespreken over Gods koninkrijk. Hij besloot de provincie Galilea door te trekken om aan de zendingsreis te beginnen. Toch bleek de opvatting over het Koninkrijk van God erg verdeeld.

Toch bestond er verdeeldheid over de manier van Gods koninkrijk beleven.

De geleerden had gestudeerd en zagen het Koninkrijk van God als een revolutie. Het bewijs waarom de aarde om de zon draait en niet andersom was de waarheid en niet anders. In het leven moest voor alles een verklaring of geldend bewijs worden gevonden.

De Romeinen hadden genoeg te weten dat hun macht in de handen van leider Julius Caesar lag. Nieuw land veroveren gold als het bewijs dat er een nieuw koninkrijk ingelijfd was.

Tijdens het bewind van Herodus geloofde het volk in het religieuze systeem. Een mogelijke God en vernieuwend figuur als Jezus mochten niet verloren gaan.

De Farizeeën waren een groep religieuze, politieke en sociale beweging die een kerkgemeente vormden. De vreemde gedachtes en meningen die er leefden onder de bevolking waren niet juist. Het evangelie over de nieuwe wereld van Jezus was belangrijk en dús moest het doorverteld en opgeschreven worden.

De laatste groep mensen geven voor mij de juiste weergave weer over het Koninkrijk van God.  

Bij welke groep mensen zou jij je aansluiten en waarom?

Mogen we meer van God ontvangen?

Petra zat verveeld aan de eettafel. Haar twee kinderen, pubers Sjors en Kees aten met genoegen van hun volle bord hutspot. Een uur geleden had ze te horen gekregen dat de pubers volgend schooljaar doorstromen naar een hogere klas. De mededeling was hard aangekomen en had vooral een schuldgevoel van heb ik mijn kinderen niet goed gemotiveerd. Een heel schooljaar overdoen ging voor een puber makkelijker af dan voor een hun moeder. Nog balend gingen ze straks het nieuwe schooljaar in, maar gaandeweg verdween dat weer als ze moesten studeren. Ze waren nog nét te jong om te beseffen dat een heel studiejaar hun ouders extra in bezorgdheid bracht. Ze had de het moedwillig geaccepteerd, nog niet aan haar man vertelt. Straks zou hij wel boos worden waarom zijn kinderen niet beter gepresteerd hadden.

De tweede mededeling was eerder op de middag gekomen en telefonisch doorgekomen. Het had ervoor gezorgd dat haar bord definitief voor de helft niet leeggegeten werd. Haar taak als voorzitter van een kerkdienst van haar Evangelische gemeente vervulde ze altijd eenmaal per vier weken. Ze hield er niet van om extra in te vallen, mocht een van de andere voorzitters niet kunnen. Tot het noodlottige telefoontje van gemeentelid Jaap vlak voor het avondeten. Hij moest onverwacht aankomend weekend naar het buitenland een familielid was ernstig ziek geworden. Ze had Jaap boos toegesproken zonder scheldwoorden te gebruiken. Of zij toch niet één keer kon invallen? Uitgerekend deze zondag had ze een leuk uitstapje naar het kunstmuseum in Den Bosch gepland met een vriendin. Toch wisten zij en Jaap dat God altijd voorziet, mocht er plots wat veranderen in je eigen situatie.

Al met al was er geen reden om met gepaste trots de rest van de week door te komen. Haar to-do lijstje met dringende klusjes die per se voor het weekend gedaan moesten worden. Ze wilde de tweede mededeling nog niet delen met haar kinderen, nog een narigheid en ze hadden medelijden met haar. 

Het boek Micha schreef leefregels toe aan God mochten er onverwachts zaken tussenkomen. Ze wilde stiekem niet langer in de beklaagde bank zitten, zoals destijds het volk van Israël had ondervonden.
God is wel gestorven voor de mensheid, dat betekent toch niet dat het lot haar deze week dubbel moest treffen? Ze wilde ook genoeg tijd ontvangen om tot rust te komen. Nadat de pubers hun bord hadden leeggegeten en haar man was thuisgekomen zou ze op haar slaapkamer gaan bidden voor een wonder hoe ze de twee onverwachte mededelingen door moest komen.

De dochter van Bart

Bart was met zijn dochter Louise op we naar de stad. Al rijdend in de auto hadden ze thuis afgesproken dat ze op het terras van het cafeetje dat direct in de zon lag daar wat zouden drinken. Hierna zouden ze de winkels afgaan op zoek naar het kopen van een stoere spijkerbroek en schattige laarsjes voor haar. Terwijl Bart vooral op de weg lette voor een veilige autorit was hij stiekem trots op Louise. Vanaf dat ze geboren was had hij het zwaar gevonden haar op te voeden. Nu ze bijna 18 jaar werd en voor haar VMBO-diploma geslaagd was ging er een last van hem af.

Overmorgen zou ze haar diploma in ontvangst nemen en in de herfst aan een vervolgopleiding beginnen. Haar puberige trekjes gingen langzamerhand over in gerichte keuzes van een jonge vrouw.

De verhuizing van het Hollands dorpje naar de grote stad was een grote stap, toch had Bart geen moeite het afscheid nemen van Louise. De vele jaren aan opvoeding en zorgzaamheid wierpen vruchten af, een opluchting dat ze zelfstandig (dus zonder haar ouders) de wereld ging verkennen.

Als christen beschouwde hij deze stap als een waar geschenk uit de hemel. Een week geleden had de ontmoeting met een oude dakloze man hem nog gewezen op de slechte kanten in deze maatschappij. De dakloze man sliep al jaren in een aftandse caravan en verdiende alleen wat de zwerverskrant opbracht. Als spreker in een Pinkstergemeente wist Bart dat God nog niet alle onvoorzienlijke mensen heeft geholpen. Je moet een zekere hoop en vertrouwen hebben van dat wat in de Bijbel staat geschreven. De eerste levensbehoeften waren het begin wilde je kunnen leven, deze dakloze kende dat al jaren niet meer. De schamele twee euro die hij de oude man gaf liet hem even glimlachen. Een spreker die weet dat ieder mens recht heeft op een teken van God had zijn plicht gedaan. In zijn eigen situatie had het lot hem juist vreugde gebracht en daar mocht een beetje trots best van af. Met hard werken alleen kom je er niet, daarvoor heeft God de mens niet geschapen. Om God ook te zien wist hij tijd en aandacht te besteden in kleine dingetjes van elke dag. Als op een doordeweekse dag de wekkerradio afging en het opwekkingslied van Groot Nieuwsradio doorkwam was dat het eerste teken dat hij God had gezien. Een niet alleen de zondagse kerkdienst was het moment van ontferming, juist doordeweeks moest het doorgaan.

En nu, in de auto over de snelweg rijdend, mocht de toekomst van zijn dochter werkelijkheid worden. Een eerste kennismaking in Haarlem zou een goede start zijn in de aanloop naar het studentenleven. Over een kwartier kregen ze de grote Sint Bavokerk in het zicht en mocht het drentelen op deze koopzondag door het centrum beginnen.

De Vastentijd

Frank bezocht de kerk al sinds hij was verhuisd en geloofde steeds meer wat ervoor goeds over werd verteld. Nu hij de 40 jaar was geworden en genoeg had van alle onzin die de consumptiemaatschappij voorschreef, werd het tijd om het tij te keren.

Van huis uit was de rolverdeling niet hetzelfde. Vader was een eenvoudig man die als zoon van een timmerman had geleerd gewoon te doen wat je moet doen, en je niet laten leiden door reclames of wat de Bijbel voorschreef. Moeder was daarentegen als dochter van een pastorale dominee bekend dat het volgen van een geloofsweg je juist op een zalig pad zette. Het hoorde bij het leven!

De verhuizing na zijn studie Theologie naar een eigen appartementje in de stad om sober te leven paste bij hem. In een stad als Amsterdam, waar genoeg keus en alles mogelijk lijkt, was het juist een kunst om zo zuinig mogelijk te leven. Na vijf jaar rond te hebben gekeken was de grote Westerkerk zijn kerkgemeente geworden. Er waren genoeg kerken om te ontdekken tot waar hij zich aangetrokken voelde, wat ontbrak toen hij nog in het Friese Harlingen woonde.

Als moederskindje en zijn Theologische kennis dat in God geloven je ziel kan verrijken was de keuze om zich te laten dopen gauw gemaakt.

Een aantal weken voor Pasen gingen de Veertigdagentijd in dat hem altijd herinnerde aan het gelezen Jesaja hoofdstuk 58, waarin vasten en sabbat werden genoemd.

Deze zondagochtend mocht een volledige onderdompeling in het koude water niet ontbreken. Verzadigd door de klanken van het grote kerkorgel en aangegrepen door de overdenkingen van dominee Zijlstra wilde hij zijn christelijke identiteit niet meer verbergen.

En beseffend dat straks de opstanding van Jezus, na het paasfeest, een vernieuwing inhield voor de mensheid in een wereld vol onrecht en oneerlijkheid was de stap naar de doopceremonie niet moeilijk.

De doopceremonie gaf hem een nieuwe identiteit en hierna zou het bezoeken van een christelijke conferencie gemakkelijker gaan. De christelijke sprekers konden, volgens hem, het geloof verder uitdiepen aangezien ze een of meerdere boeken hadden geschreven en in velen kerken hun mening hadden verkondigd.

Deze volgorde had hij op het verlanglijstje gezet en moest  voltrokken worden.            

De doopsgezinde vuilnisman

Gehoord had Boris er weleens van, maar er niet bij stilgestaan dat dopen je reinigt van zonden. Het zware werk bij de vuilnisophaaldienst namen de meeste tijd in van zijn leventje. Sinds die jaren had een vrouw intrek genomen in zijn huishouden en waren er twee dochtertjes geboren. Om hen een zorgeloos bestaan te geven was hij sinds twee jaar tot manager van de SITA opgeklommen. Geen slecht verdienend beroep. Vrouw Katja had een vrolijk karakter en stond overal voor open, bovendien had ze doorzettingsvermogen om zaken te volbrengen, wat hij vaak links liet liggen. Hiermee was de opvoeding van dochters Chantal en Sara in goede handen. Slechts op één punt hadden Katja en hij een meningsverschil. Wanneer Boris op zondagochtend naar de viering in de Bonifatiuskerk ging, wilde zij absoluut niet mee.

Van jongsafaan hadden zijn ouders hem meegenomen naar kerkdiensten. Zijn ouders konden net rondkomen in hun armzalige leventje en dus was het bidden voor een beter leven en de preek van de dominee belangrijk. Toen hij het ouderlijk huis verliet had hij zelf zijn geliefde kerk gevonden. Daar was Katja niet mee opgegroeid, zij las veel liever boeken over het christelijke geloof i.p.v. iedere zondag met hem mee te gaan. Het was haar kijk op het geloof! Chantal en Sara stonden gelukkig wel open en hadden al een dienst beleefd, ondanks dat ze nog weinig begrepen wat de dominee de kerkgangers toesprak.

Toch ging er a.s. zondag voor Boris een nieuwe wereld voor hem open. Christus zou hem een nieuw leven geven. Hij kende bijna de hele Bijbel uit zijn hoofd, bij Mattheus 28 vers 19 en Handelingen 2 vers 38 had hem genoeg inspiratie geven om zich te laten dopen. Een twijfel om de handeling niet te verrichten was er niet meer. Het recht dat alleen de Mensenzoon had om op te stijgen naar de hemel uit Johannes 3 vers 13 gaf duidelijk aan dat God er de hand in had. Gezien Boris de zondagse dienst als heilig beschouwde en zich nog niet eerder had laten dopen moest het er een van komen. Niet alleen maar bidden om alle oneerlijke en vervelende momenten, maar jezelf over te geven als kind van God en opnieuw herboren te worden. In Galaten 3 vers 26 werd het duidelijk bevestigd. Katja wilde ook hier geen enkel belang te zien waarom haar echtgenoot ondergedompeld moet worden in doopwater. Schrijvers als Tim Keller en Wilkin van der Kamp hadden genoeg boeken geschreven, die ze per se allemaal wilde lezen.

Werkelijk niets zou de dopelingen een volwaardig nieuw leven in de weg staan. Dochters Chantal en Sara waren wel benieuwd hoe pappa werd herboren na het onderdompelen in het badwater.

In tegenstelling tot het grote banket met koffie/theetafel dat door velen vrijwilligers werd voorbereid, hadden de degenen die de dopelingen begeleiden in hun val wel ervaring met kerkelijk werk. De scheiding tussen de dagelijkse realiteit en herboren worden in de doopdienst moest eens en voor altijd duidelijk worden. Later zou Katja na haar eindeloze leesdrift er wel achter komen dat je christelijke identiteit juist in kerkdiensten werd gevormd.

De verwarrende mens

Bestaat er een geloof dat mensen apart zet of langs de zijlijn de sportwedstrijd moet volgen? Het christendom behoort niet tot die categorie, want God wordt mens en de schepper wordt gekruisigd. Zelfopoffering is een belangrijk gegeven binnen het geloof. Jezus wordt als geneesheer en koning alom geprezen, de kruisiging en opstanding gelden pas aan het einde van zijn leven.

In deze verwarrende wereld worden we geleid door wat de media ons voorschotelt. Dankzij radio/tv en internet is het nieuws van dichtbij en veraf normaal geworden. In die verwarring bespeuren we ook een groep dertigers die duidelijk onderscheid ziet tussen het O.T. en N.T.

De menig over het geloof beleven is ook duidelijk zichtbaar in de kerken. Steeds meer kerkgangers, met inbegrip de dertigers, ontdekken dat de kerk niet de belangrijkste plek van het christendom is. De Bijbel kan thuis gelezen worden, voor de beleving hoef je niet per se naar een kerkdienst. Of je bezoekt meerdere kerken, aangezien de onderlinge verschillen in het christendom beleven klein zijn geworden. Tegenwoordig is die keuze veel vanzelfsprekender geworden dan vroeger. En daarmee dus nog verwarrender. Wat moet ik kiezen? 

De Bijbel bestaat uit twee testamenten. Wat verschil zie jij hierin?

De aandachttrekker in India

Voor Erica was het een uitstapje of liever nog een korte vakantietrip. Met het kerkgroepje van zeven man ging ze naar India om een dorpje met weeskinderen te bezoeken. En niet te vergeten een stukje van het Himalaya gebergte beklimmen. Dat ze daarbij leed aan hoogteziekte kon haar weinig schelen. Dit moest ze maar overwinnen. In het vliegtuig baden ze als groepje dat de weeskinderen in het nieuwe tehuis beter konden wonen en dat mocht een goede stap betekenen in een ontwikkelingsland. D eerste overnachting na aankomst op het vliegveld zou nog niet in het dorpje zijn, ergens meer afgelegen niet van het Himalaya gebergte. Ze had van tevoren, in Nederland, een vreemde slaapplaats gevonden, India had velen afgelegen dorpjes, waarom moesten ze per se bij dat Reuzengebergte in aftandse hutjes slapen? Toch had ze er mee ingestemd, een beetje avontuur beleven was haar niet vreemd.

Bij aankomst op het vliegveld van Mumbai stond de Indische reisleider, die hen zou bijstaan op de korte vakantietrip, klaar met de open jeep. De terreinbanden en carrosserie zonder dak zouden haar hopelijk niet laten verbranden in dit hete klimaat. Verkeerd gedacht! Na het verlaten van het vliegveld en het passeren van de wereldstad begon de jeep dusdanig te schuiven over de weg, dat uit slecht asfalt met diepe gaten bestond. Zoals ze al voor het instappen had gezien, keek de reisleider angstig uit zijn ogen, zo had zij haar bedenken gelet op de rijstijl van de man. Ondanks haar bedenkingen leek de waarheid om bijna van de weg te geraken nog net niet uit te komen. Bovendien voelde ze zich beroerd, de hoogteziekte was kennelijk toch begonnen. Op het moment dat ze aan de reisleider wilde vragen om de jeep te laten stoppen, om haar braaksel uit te kotsen, toen ze het eindpunt van het jeeptochtje hadden bereikt. Ze werd bang, want er was geen enkel licht in de omgeving en de angst om te gaan lopen wilde ze vooral niet alleen doen. Als christen had ze genoeg de Bijbel bestudeerd om dat ene vers te herinneren: „U woord is een licht voor mijn voeten en lamp op mijn pad.” In het pikkedonker gaf alleen de zaklantaarn een miezerig schijnsel op het wandelpaadje waarover ze de reisleider moest volgen.

Na ongeveer vier kilometer door het duister kwamen ze bij de slaaptentjes aan de rand van het gebergte. Pas de volgende dag besefte ze dat het weggetje terug naar de jeep langs diepe ravijnen liep, en de reisleider hen in een risicovolle onderneming had geleidt. Het ritje naar het dorpje bereikte ze vroeg in de middag en na het kennismaken met de dorpsbewoners, besloot ze zich terug te trekken op haar nette kamertje in het gastenverblijf. Ze moest per se bidden dat God haar bij zou staan een gezegende vakantietrip zou geven. Maar bovenal had ze een prangende vraag na wat ze gisteravond in de jeep ha d ervaren. „Vindt U mij een aandachtstrekker” vroeg ze met hardop met gesloten handen. Het antwoord liet niet lang op zich wachten. „Ja, want zo ben je gemaakt!” Nog verbaasd had ze nu tenminste de zekerheid met een gerust hart de vakantietrip voort te zetten. Ze voelde zich gereinigd in een warm bad en bijgestaan door een engeltje die haar de juiste weghad gewezen. Ze wilde na deze openbaring van God haar licht verspreiden onder haar reisgenoten en vooral naar de weeskinderen toe. En niet te vergeten, het laatste groepje had recht op voldoende aandacht van het Nederlandse kerkgroepje.

Huis en Haard

We schrijven een paar honderd jaar voor de christelijke jaartelling. In het toenmalige koninkrijk van David wordt een voorspelling bekrachtigd die ook uitkomt: de stad Jeruzalem wordt geheel vernietigd zodat het volk naar elders moet verhuizen. Na zeventig jaar keren ze terug naar de stad om het weer vanaf de grond af op te bouwen.
Om het veilig en comfortabel te hebben verlangen we allen naar een eigen plekje. De term Huis en Haard is daarop veelzeggend. In ons huis vinden we geborgenheid en dankzij de haard, tegenwoordig de centrale verwarming, erbij is er gezelligheid te vinden. Wanneer we ons onderkomen gedwongen moeten verlaten wegens een overstroming of felle storm is dat niet makkelijk. Wat zal er straks nog over zijn van het bakstenen huis?

Tijdens de verwoesting van het toenmalige Jeruzalem heeft het volk het verkeerd aangepakt. De keuze om na velen jaren terug te keren en hun woningen te herbouwen voldoet niet aan wat Christenen het Geestelijk Huis noemen. Je kunt een afgebrand of verwoest huis wel herbouwen, maar daarmee is het volk van Israël niet tegemoet gekomen aan wat God bedoeld heeft.

Ons aardse bestaan anno 2018 bestaat voornamelijk uit je safe voelen in je huis en er een drukke agenda op na houden. Alleen de liefde voor het Geestelijk Huis vergeten we zo vaak: de relatie met God die versterkt wordt. Het is eigenlijk samen te vatten in een hoge en lage podiumplaats. De hoogste plek is voor het geestelijk huis, een plekje lager komt je privéleven met familie en kennissen, op het laagste plekje komt de kerk, waar het Huis van God tot leven komt. Het aardse leven geven we een apart plaatsje.

De relatie met God komt tot wankelen, aangezien we afgaan op ons vertrouwde leventje. Laten we daarom één dag per week vrijmaken om dat Geestelijk Huis van God vorm te geven. God verdient het ook dat er naar Hem wordt geluisterd. In de Petrusbrief staat een toepasselijke zin dat er goed bijpast: "Samen zijn jullie de mensheid, Gods tempel."

Waarvoor zou jij een verhuizing overwegen?   

Kijk op God

Ik verdien nauwelijks iets, toch ben ik een rijk man. In de maatschappij is dat verdienmodel onmogelijk, alle rijkdom is voor degene met de beste papieren en bestbetaalde baan. Ook zonder geld ben ik gewoon een waardevol mens, zonder vervelende  keuze: verhongeren of doorwerken. In het koninkrijk van God is mijn rijkdom niet het belangrijkste, wel voor wat ik over heb aan de mensen in mijn omgeving.

Als rentmeester van het landgoed en kasteelbeheerder van het optrekje heb ik een verantwoording over mijn bezit. Dit kan ik niet alleen. De tuinman verzorgt het onkruid, de butler helpt met het huishouden, de stalhouder zorgt voor de paarden. Want wat je voedt groeit verder met liefde.

Allen moeten weten dat Gods pad volgen bijzonder is. Om dit te doen met de rijkdom van God is niet direct uit te leggen. Een klein gebaar of bemoediging naar hen toe, volstaat om royaal en vol vreugde hen te complimenteren.

Geef ik ook iets uit mijn bezit is het nog royaler. Voor Gods rijkdom speelt mijn bezit zich niet alleen binnen de vier kasteelmuren af. Het terrein erom heen verdient ook alle aandacht. Want liefde is de dankbaarheid van Gods koninkrijk geven.

Hoe zou jij jezelf omschrijven?